แรกตรัสรู้พระพุทธองค์ไม่น้อมไปเพื่อประกาศธรรม คือเผยแผ่พระศาสนา เนื่องจากความลึกซึ้งของปฏิจจสมุปบาทและนิพพาน

(พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๒)

             [๓๒๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราได้มีความดำริดังนี้ว่า ธรรมที่เราได้บรรลุนี้แล ลึก 

เห็นได้โดยยาก รู้ตามได้โดยยาก เป็นธรรมสงบ ประณีต อันความตรึกหยั่งไม่ถึง ละเอียด รู้ได้แต่บัณฑิต  

ส่วนประชาชน(ทั่วไป)นี้  (ซึ่งยัง)เป็นผู้ยินดี เพลิดเพลินใจในอาลัย(ตัณหา)

เป็นผู้เห็นปฏิจจสมุปบาทที่เป็นปัจจัยแห่งธรรมเหล่านี้ได้โดยยาก

และเห็นได้โดยยากซึ่งธรรมที่สงบสังขารทั้งปวง สลัดอุปธิทั้งปวง 

เป็นที่สิ้นตัณหา เป็นที่สำรอก เป็นที่ดับ เป็นที่ออกจากตัณหา(หมายถึง นิพพาน)

ก็ถ้าเราพึงแสดงธรรมและคนอื่นไม่รู้ตามธรรมของเรา ก็จะเป็นความลำบาก เหน็ดเหนื่อยแก่เราเปล่า.

ดูกรภิกษุทั้งหลาย  ทั้งคาถาที่เป็นอัศจรรย์ยิ่งนัก ไม่เคยได้สดับมาแต่ก่อน ก็ได้แจ่มแจ้งแก่เราดังนี้

                        ธรรมนี้ เราบรรลุได้โดยยาก บัดนี้ ไม่ควรประกาศ 

                        ธรรมนี้ ไม่เป็นธรรมที่ชนผู้มีราคะโทสะหนาแน่นตรัสรู้ได้โดยง่าย 

                        ชนผู้มีราคะกล้า ถูกกองความมืดหุ้มห่อไว้  ย่อมไม่เห็นธรรม 

                        ที่ยังสัตว์ให้ถึงที่ทวนกระแสโลก ละเอียด ลึก เห็นได้โดยยากเป็นอณู.

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เมื่อเราคิดเห็นเช่นนี้ ก็มีจิตน้อมไปเพื่อความเป็นผู้ขวนขวายน้อย ไม่น้อมไปเพื่อแสดงธรรม. 

(ในเบื้องต้นแรกตรัสรู้ พระองค์ท่านจึงน้อมจิตไปในทางไม่ประกาศธรรมหรือพระศาสนานี้แก่ชาวโลก ก็ด้วยเหตุผลดังข้างต้น)